Dinsdag 11 juni 2013 - vervolg

Inmiddels 17.30 uur. Het regent nog steeds. Deel 4 van het reisdagboek heb ik vanmorgen afgerond. Zojuist hebben wij een ware klaverjas marathon gehouden en een korte wandeling buiten om de beentjes te strekken. Eigenlijk was de voornaamste reden om de regen de trotseren een hunkering naar zoet. Het is een zeer korte, maar nuttige wandeling geworden: werthers’ original, Lindt Zwitserse pure chocolade, M&M’s met pinda’s en M&M’s zonder pinda;s. Mmmmmm. Tijd voor deel 5.

Als we zondag wakker worden is het prachtig weer. We kijken uit naar deze dag. Het ontbijt voor de dames bestaat vandaag uit fruit en yoghurt. We krijgen dagelijks een aardig portie calorieën binnen en moeten dat bekopen met wat extra vacht rond de billen, buik en dijen. Daarbij hebben we vandaag afgesproken om te gaan lunchen met tante Annie, Marja en Sylvia Ladan. We kunnen de ruimte dus wel gebruiken.
We pakken vanochtend om 10.30 uur de metro naar de oude stad. Via Place Jacques Cartier lopen we naar de oude haven. Wat is het leven toch fijn. In de haven lopen we prompt Marja en Sylvia tegen het lijf. Zij zijn vandaag wat eerder in Montréal dan gepland om ook zelf nog van de stad te kunnen genieten. Tante Annie is er helaas niet bij. Gezien haar 89-jarige leeftijd heeft ze niet overal meer voldoende puf voor. Tante Annie heeft wel een korte videoboodschap ingesproken om ons veel plezier te wensen. Heel lief. Sylvia heeft een tafel gereserveerd bij Jardin Nelson. En dat is maar goed ook, want het restaurant inclusief tuin zit helemaal vol. Wij hebben een tafel in de tuin en genieten volop van de zon en de live muziek op de achtergrond. Het is een hele gezellige middag geworden. Het was erg leuk om onze familie, na al die jaren, weer eens te zien. Contact via facebook is toch anders. Na drie uur bijkletsen nemen we afscheid. Marja en Sylvia keren terug naar huis en wij vervolgen onze ontdekkingstocht door de stad.
We pakken de metro naar Mont-Royal. Op en rondom Avenue du Mont-Royal is er vandaag braderie: diverse kramen met eten, drinken, kleding etc. Op diverse plekken wordt er muziek gemaakt. Wat een gezelligheid! Tussen de mensenmassa door zie ik dat er gratis knuffels (omhelzingen, geen pluche beesten) worden uitgedeeld. Deze kans grijp ik natuurlijk met beide handen aan. Of liever gezegd armen. Ik weet een jongedame en een jongeheer uitgebreid beet te pakken. Heerlijk volk, die Canadezen. Na deze liefdevolle onderbreking lopen wij door naar de heuvel Mont-Royal. De 223 meter hoge Mont-Royal is hét oriëntatiepunt van Montréal en biedt een prachtig uitzicht over de stad. Maar voordat we daar van kunnen genieten, hebben wij een lange weg te gaan. Omhoog welteverstaan. Onze klim begint in Parc du Mont-Royal waar het gras bezaait is van de mensen. Met dit prachtige weer is het park een perfecte plek voor de inwoners van de stad om tot rust te komen. Er wordt honkbal gespeeld, mensen wandelen, fietsen, lopen hard. Ook een koorddansje is hier niet gek. Tot onze verbazing zien we een grote groep volwassen een ridderslag naspelen terwijl vrouw en kinderen toekijken. Alles kan en alles mag in Montréal. Terwijl wij onze klim naar de top vervolgen horen we tromgeroffel. De tamtam. Wat begon als een jamsessie met trommels, groeide uit tot een begrip. Van mei tot september trekt de jeugd van Montréal iedere zondag naar het Monument George-Étienne Cartier om te trommelen, te dansen en eenvoudigweg te genieten van de zomer.
Het is een pittig klimmetje. Met name pa en ma zullen nog veel dagen napret beleven. Tussendoor lassen we daarom meerdere pauzes in. Eenmaal boven worden we beloond met een schitterend uitzicht op de hoop oprijzende kantoortorens van Centre-Ville en de St. Lawrence rivier. We drinken een cola’tje in de zon en rusten uit. Daarna gaan we verder. Er staat immers een weg naar beneden op ons te wachten.
Op Mont-Royal liggen de uitgestrekte begraafplaatsen van Montréal. Eén daarvan, het in 1852 geopende Cimetiere Mont-Royal, wordt sinds het wereldwijde succes van de film Titanic uit 1998 bezocht door veel toeristen. Hier bevinden zich onder meer de graven van de uit Montréal afkomstige slachtoffers van deze ramp. We lopen over de begraafplaats naar de metro. Een beetje luguber misschien, maar de begraafplaats fungeert eigenlijk meer als park. Bezoekers wandelen langs de idyllische laantjes met appelbomen en Japanse kersenbomen. Ook hardlopers en fietsers zijn er in overvloed.
Afgepeigerd komen we thuis aan. Met de voetjes omhoog kunnen we op ons dakterras nog de laatste zonnestralen tot ons nemen. We zijn moe, maar voldaan. Met het laatste beetje energie dat we in ons lichaam hebben, verzorgen we onze barbecue: hamburgers! We tafelen nog wat na en gaan om 23.00 uur naar bed.