Dinsdag 11 juni 2013 – de laatste dag in Montréal

18.30 uur. Ook deel 5 staat klaar om online te gaan. Zodra we morgen in Quebec City weer een internetverbinding hebben, kunnen wij onze trouwe lezers weer verblijden met leesvoer. Ik typ me op dit moment een ongeluk om de afgelopen dagen op papier te zetten. Nog één deel te gaan. De zeikregen is tenminste nog ergens goed voor. Het zorgt er ook voor dat Marina haar eerste boek kan uitlezen en ma de hele dag kan wordfeuden. Ik ga verder met deel 6 terwijl ma en Marina zitten te lezen en pa met de voorbereidingen van het avondeten is begonnen. Ondertussen wordt de drank bijgeschonken. Er wordt goed voor mij gezorgd.

Maandagochtend besluiten Marina en ik om te gaan hardlopen. Dit is al de tweede keer deze vakantie. Ons doel was één keer per week, dus nog eenmaal te gaan en we zijn tevreden. We houden het deze keer bij 32 minuten. Het is snikheet en daarbij eisen de alcohol en overige calorieën van de afgelopen 10 dagen hun tol.
Na het ontbijt gaan we de stad in. Er zijn nog een aantal dingen die we willen bezichtigen en gaan ervan uit dat dit onze laatste dag in de stad wordt. Morgen willen we een uitstapje in de omgeving van Montréal maken. We zullen de metrokaart vandaag ten volle benutten.
Als eerste gaan we richting de wijk Petite Italie. Een paar blokken vanaf Petite Italie ligt de mooiste en bontste weekmarkt van de stad. Tussen de paprika’s, lychees, ahornproducten en vers brood zijn op de Marché Jean-Talon tientallen verschillende talen te horen. De kramen zijn onder een overkapping opgebouwd en omringd door verschillende delicatessenzaken en cafés. Heerlijk om hier rond te lopen. Daar krijgt een mens honger van. Na een rondje op de markt gaan we met de metro richting Mont-Royal. Op de westelijke top van de berg wacht nog een laatste attractie. Maar niet voordat we onszelf trakteren op Starbucks, onze eerste pitstop van vandaag. Waarvan er nog vele zullen volgen. Na de koffie bezoeken we het reusachtige Oratoire St-Joseph, een heiligdom voor bedevaartgangers en katholieken, die in Quebec tot op heden de meerderheid vormen. De kerk werd gebouwd tussen 1924 en 1966 en wordt jaarlijks bezocht door ongeveer 2 miljoen pelgrims uit heel Noord-Amerika. In dit godshuis, met zijn 154 meter hoge koepel, hopen zij troost en soms ook wel genezing te vinden. Dat gebeden wel eens lijken te worden verhoord, blijkt uit de met krukken behangen zuilen in het portaal – sommige gelovigen konden na een bezoek aan deze kerk weer lopen. Dit dankzijde de genezende krachten van broeder André(!). Naast het oratorium staat het piepkleine woonverblijf en kapel van broeder André. Natuurlijk gluren we ook hier even naar binnen.
Het is een aardige klim naar boven wat we ook vandaag in etappes doen. Aan de buitenkant ziet de kerk er zeer indrukwekkend uit. Van het interieur zijn we niet echt ondersteboven. Sober, modern en eenvoudig. De rust in de kerk wordt bij het verlaten nog even verstoord wanneer ik bijna mijn nek breek door het missen van een afstapje. G*dverd*omme.
Naast de oratoire bevindt zich de tuin van de lijdensweg van Jezus. Men wordt hier uitgenodigd om te bidden. Om de lijdensweg van Jezus iets meer tot de verbeelding te laten spreken, hebben ze de tuin in de hoogte aangelegd. De lijdensweg van Jezus, wordt dus ook onze lijdensweg. Jezus mocht dan wel een kruis op zijn rug dragen. Dit is echter helemaal niets vergeleken met een cameratas en de handtas van mijn moeder.
Eenmaal beneden is het tijd om te kantelen: vier biertjes op een terras in de zon. Als ons vochtniveau weer op peil is, pakken we de metro naar de nieuwe stad: centre-ville. De levendige Rue Ste-Cathérine is dé winkelstraat van Montréal: prachtige boven- en ondergrondse winkels en ontelbare boetieks. Niet iedereen binnen dit reisgezelschap is gek op winkelen, maar we moeten het gewoon gezien hebben. We passeren de boetieks, lopen vluchtig door Centre Eaton, een winkelcentrum met verschillende verdiepingen en een zeer licht atrium met 175 winkels, en aanschouwen ville souterraine. Door de lage temperaturen in de winter hebben de Montréalers het leven eenvoudigweg naar beneden verplaatst, naar de verwarmde ruimten van het ville souterrain. Het idee voor een ondergrondse stad stamt uit het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw, toen de eerste wolkenkrabber in de binnenstad werd gebouwd. Pas naast het nieuwbouwproject liep een diepe sleuf in de grond. Het gat werd niet dichtgestort, maar in plaats daarvan bouwde men er een groot winkelcentrum met bioscopen en cafés. Het wijdvertakte netwerk van passages en tunnels, gebouwen met verschillende verdiepingen en pleinen is nu zo’n 30 kilometer lang. 200 restaurants, 45 banken, 40 bioscopen, theater en concertzalen, zeven grote hotels en bijna 2000 winkels zijn er te vinden in deze superiglo. Ik ben blij dat wij nog geen 2% hiervan hebben gezien.
We laten ook de Cathédrale Christ Church niet aan ons voorbij gaan. Deze kerk uit 1859 wordt weerspiegeld in de strakke, glazen gevel van de postmoderne wolkenkrabber Maison des Coopérants.
Aan het eind van onze slentering over Rue Ste-Cathérine rusten we op een terras uit met een Sangria en een klein hapje. Eten en drinken zorgt er immers voor dat een mens in stand blijft. We eindigen de middag uiteindelijk op Place Jacques-Cartier nadat we voor de laatste keer de oude stad in ons hebben opgenomen. We nemen nog één Sangria om Montréal af te kunnen sluiten. Proost.