Zondag 2 september 2012

Omgeving Hveragerdi – zondag 2 september 2012

Het is 21.00 uur. We zitten voldaan onderuit gezakt op de bank, Spinvis en het gezoem van de koelkast op de achtergrond. De dag die met een volkomen strak blauwe lucht begon, verandert al snel in de natste dag tot nu toe.
Rond 17.00 uur zijn we in Hveragerdi aangekomen, ons laatste onderkomen van deze reis. Na het uitladen van onze spullen zijn we even later in het dorp op zoek gegaan naar een supermarkt of restaurant. Het is uiteindelijk een restaurant geworden. De supermarkt hebben we wel gevonden, maar de zin om zelf te koken was ver te zoeken. Biefstuk en Corona, een prima combinatie om de dag mee af te sluiten.

Kort nadat we vanochtend uit Kirkjubaejarklaustur vertrokken zijn we gestopt bij het lavaveld Eldhraun. Deze lava is afkomstig van de spleetvulkaan Lakigigar. Deze uitbarsting duurde van 8 juli 1783 tot 7 februari 1984. Het was één van de meest catastrofale uitbarstingen die IJsland ooit gekend heeft. De lavastroom bereikte uiteindelijk een lengte van 60 kilometer. Een gebied van 565 km2 werd bedolven onder de lava. Nu is het lavaveld begroeid met een dikke laag mos. Eigenlijk exact zoals we dat gisteren hebben gezien.
Na deze korte stop zijn we doorgereden naar Vik. Een bezoek wat we niet snel zullen vergeten. Vik is een voormalig handels- en vissersdorp. Aan zee nestelen tijdens het voorjaar en zomer veel zeevogels. Op het zwarte strand bevinden zich enkele ondiepe grotten met fraaie basaltformaties. Het strand biedt ook een mooi uitzicht op Reynisdrangar, een aantal hoge rotspunten van 66 meter in zee. Men beweert dat het de resten zijn van een driemaster, die door twee trollen aan land werd getrokken. Ze werden echter verrast door de zonsopgang waardoor zij, en met hen het schip, in steen veranderden. We hebben genoten van de meedogenloos beukende wind. Lekker uitwaaien. De deining van de noordelijke Atlantische Oceaan botst hier op de landmassa, wat enorme golven geeft. En we waren getuigen van de onvoorspelbaarheid van die golven. We staan al filmend en fotograferend met volle teugen te genieten van al het moois Vik ons te bieden heeft, wanneer er plotseling een ware vloedgolf op ons af komt. Als Marina zich naar de zee draait is wordt zij als eerste door de golf verrast. Zij kan nog net “Deb, kijk uit” roepen. Maar het leed is al geschiedt. Ik voel het water mijn heupen (!) al raken. We zijn allebei tot aan onze navel volledig verzopen. Als eerste reactie zetten we het op een rennen: zo snel mogelijk naar het droge zand. Daarna gieren we het uit van het lachen. Daar moet je toch net weer Marina en Debby voor heten, om dit mee te mogen maken. Gelukkig lukt het Marina het fototoestel droog te houden. Ik kan nog net mijn fototas redden, maar de videocamera heeft het zoute water niet overleeft. Maar zoals men vaker zegt: “Gelukkig hebben we de foto’s nog”. Noot: van het incident zijn helaas geen beelden. We zien ons genoodzaakt onze broekspijpen af te ritsen en de wandelschoenen te verruilen voor teenslippers. De rest droogt vanzelf. In korte broek en teenslippers vervolgen wij onze weg. Gelukkig schijnt de zon.
Na ons badderen in Vik pauzeren we een paar kilometer verder bij Dyrholaey. Dit is een in zee uitstekende, 120 meter hoge kaap met aan de zeezijde een groot gat, waar zelfs boten doorheen kunnen varen. Het is het zuidelijkste puntje van IJsland. Vanaf Dyrholaey heb je een voortreffelijk uitzicht op het zwarte strand van Vik. Terwijl wij wat rondlopen, hangen we onze broekspijpen te drogen uit het autoraam. Als we terugkomen, zijn ze droog. Leve de stevige wind!
We vervolgen onze route naar de Solheimajokull. Dit een uitloper van de gletsjer Myrdalsjokull. We hadden vandaag eigenlijk een sneeuwscootertocht gepland, maar deze kan helaas niet doorgaan. Er is deze zomer veel zon geweest, met de daarbij behorende warmte. En er is ook veel vulkanische as over de gletsjer heen gewaaid. Daardoor is het ijs meer gaan smelten dan normaal en dat maakt het gevaarlijk om met sneeuwscooters rond te rijden. Er kunnen namelijk spleten, zachte plekken en gaten ontstaan. Natuurlijk vinden wij dit erg jammer, maar het is niet anders. We besluiten wel richting de gletsjer te rijden, want we willen graag zonder crampons het ijs op. En zelfs met teenslippers brengen we het er heelhuids vanaf. Wat een indrukwekkende ijsmassa. De kwaliteit van de weg ernaar toe was ontzettend slecht waardoor we er enige tijd over hebben gedaan, maar het was de rit zeker waard.
In de middag brengen we nog een bezoek aan twee watervallen die op onze route liggen. Allereerst de Skogafoss. Deze waterval behoort met een hoogte van 60 meter tot één van de grootste op IJsland. Volgens een oude legende heeft een zekere kolonist een kist met goud onder de waterval verborgen. Er is vaak naar gezocht, maar tot nu toe zonder resultaat. Wij hebben niet gezocht, maar eerlijk gezegd ook niet heel veel vertrouwen in dit verhaal. Nuchtere Nederlanders? De volgende waterval was de Seljalandsfoss, een kleine maar hoge waterval. Je kan hier achter de waterval doorlopen, dus dat hebben we dan ook gedaan.
Morgen gaan we een dagje naar Reykjavik, de noordelijkste hoofdstad ter wereld. We zijn benieuwd wat deze stad ons te bieden heeft.

Liefs, Marina en Debby