Zaterdag 25 augustus 2012

IJsland, omgeving Myvatn – zaterdag 25 augustus 2012

Zaterdagavond. We zijn bijna een week in IJsland. Nog steeds niets op ons blog gepost. We hebben zojuist in het restaurant bij ons verblijf getracht internetverbinding te krijgen. Maar het signaal is te zwak. Dus we vertrouwen onze woorden maar weer eens aan Word toe. Wie weet krijgen jullie het nog eens te lezen. De afgelopen twee dagen:

Gisteren ging de wekker om 6.00 uur af. Zeer vroeg aangezien we om 8.00 uur vanuit Reykjahlid met de 4wheel bus vertrokken voor de Askja tour. Onze eerste excursie. Spannend. Jullie kennen dat vast wel: een chauffeur, gids en 24 medetoeristen die om een bepaalde tijd bij een bepaald punt moeten zijn omdat de bus weer vertrekt. Heerlijk.
Het was een geweldige dag. Meteen ook onze eerste natte dag. De weg die leidt door het binnenland naar de Askja is erg hobbelig. We schudden er met z’n allen lekker op los. Na een half uur hadden we onze eerste rivierdoorsteek te pakken. Meteen ook onze eerste stop om een kijkje te nemen bij de Grafarlond rivier. Tijdens de rit zijn we nog een aantal malen gestopt. Onder andere voor een korte wandeling langs de gletsjerrivier Jokulsa a Fjollum en bij het maanachtig landschap waar de astronauten getraind werden voordat ze in 1969 naar de maan gingen. Het binnenland van IJsland hadden wij nog niet meegemaakt. Met onze eigen auto kunnen we de binnenland namelijk niet in. Maar wat een prachtige omgeving. Het idee dat je aan het eind van de wereld bent. Zeg maar, het einde van de Maya-kalender. Een vlakte van zwarte kiezels strekt zich bijna tot de horizon uit. Bijzonder intimiderend. We passeren ook lavavelden, waarvan sommige stenen met mos begroeid, vulkanen en kraters. Het is niet te beschrijven zo bijzonder. Een landschap van onvergetelijke natuur en geologie.
Helaas begint het onderweg te regenen. En hoe verder we het binnenland inrijden (en ook hoe hoger), hoe kouder het wordt. We dachten voldoende op de kou gekleed te zijn, maar dat had nog wat beter gekund. Op het moment suprême, wanneer we arriveren bij de Askja begint het zelfs te sneeuwen! We moeten toegeven, het brengt wel extra sfeer aan deze expeditie.
De achtergrondinformatie: Askja, de grote caldera, is gevormd door landverzakkingen die door vulkaanuitbarstingen in vroegere eeuwen zijn veroorzaakt. Askja ligt in de bergformatie Dyngjufjoll en was tot in de 19e eeuw vrijwel totaal onbekend. In 1875 vond een grote vulkaanuitbarsting plaats waarbij geweldige hoeveelheden vulkanische as omhoog werden gespoten door een rij kraters waar nu het Askja meer ligt. Dit is het diepste meer van IJsland (217 meter). De laatste eruptie in Askja vond plaats in de herfst van 1961. Ja, je steekt nog eens wat op van zo’n dagje…
Vanaf de kraters van deze uitbarsting zijn we naar het kratermeer Viti en het Askja meer gewandeld. Het water in de Viti is melkgroen van kleur en stinkt naar zwavel (een lucht van rotte eieren), maar wel aangenaam van temperatuur. Je kan er in baden, maar dan moet je wel zo’n 70 meter naar beneden glibberen. En met deze weersomstandigheden is dat niet optimaal. Wij nemen een blik in de afgrond en besluiten het badderen aan ons voorbij te laten gaan.
Wanneer we om 19.00 uur in Reykjahlid aankomen, zijn we verkleumd en moe. Maar zeer zeker voldaan. Het was te gek!

Vandaag is de wekker weer om 6.00 uur afgegaan. Ditmaal omdat we om 8.30 uur in Husavik moeten zijn voor onze walvissafari. Dit is een barre en spannende tocht geworden waarbij onze zeebenen flink op de proef zijn gesteld. Bij het aan boord gaan van het schip worden we verzocht onszelf volledig in te pakken: een charmante rode overall en een oranje regenjas daar overheen moeten ervoor zorgen dat wij over 3 uur weer droog aan wal aankomen. Functioneel, maar het ziet er niet uit. Daarbij maken beide kledingstukken het ook nog eens onmogelijk om op een fatsoenlijke manier te bewegen. Kort gezegd: redelijk oncomfortabel. De zee is ruw en de golven zijn enorm. Wij hebben een tactische plek op het voordek uitgekozen. Tactisch zodat we eventuele walvissen snel kunnen spotten, maar minder tactisch als het gaat om nattigheid. Na 5 minuten wordt de functionaliteit van onze overalls al getest: de golven slaan op het voordek en tegen ons aan. Dat gaat de gehele tocht zo door. Geinig. Gelukkig stopte het wel snel met regenen.
Na een half uur hangt de eerste passagier al over de railing om zijn ontbijt eruit te gooien. Leve onze primatour reistabletten! Gedurende de trip hangt de ene na de andere overboord. En wat opvallend is: het zijn allemaal mannen. De dames houden zich allemaal prima staande. Ondanks de hevige deining proberen wij ons iets richting het midden van de boot verplaatsen. Deze onderneming zorgt voor enig vertier, en niet alleen bij onszelf. En dan te bedenken dat de schipper/gids vrolijk over het dek dartelt. Uiteindelijk vangen we tijdens de vaart slechts twee maal een glimp van een (zo laten wij ons vertellen) bultrug op. Maar het is niet het resultaat wat we gehoopt hadden. De vaart terug verloopt een stuk soepeler. En, bij het uittrekken van de regenjas en overall krijgen de kledingstukken een dikke 10: we zijn droog.
Na de lunch (een onbeschrijflijk vieze sandwich met varkensvlees) bij een restaurant aan de haven vervolgen wij onze weg naar het oosten voor een bezoek aan de waterval Dettifoss. De autorit duurt enige tijd gezien het slechte wegdek, maar dit geeft ons de tijd weer op temperatuur te komen. De Dettifoss is de grootste waterval van Europa. Al van veraf zien we de nevel van het opspattende water. De waterval is 44 meter hoog en iedere seconde stort hier ongeveer 500m3 water naar beneden. Vanaf de parkeerplaats wandelen/klimmen we over de lavablokken richting de Dettifoss. Wat een geluid en wat een kracht. Gigantisch om te zien.
Om aan het eind van de dag weer tot rust te komen brengen we een bezoek aan de Myvatn natuurbaden. Dit is een geothermisch openluchtbad. Het water komt uit een geothermische bron en wordt afgekoeld tot ongeveer 38-40 graden. Maar ook hier komt de zwavelgeur ons tegemoet. Aangezien we toch niet zo van die badder/sauna-types zijn, houden we het na 45 minuten voor gezien. We eindigen de avond in ons huisje met de verwarming op levensgevaarlijk, een borrel en de voetjes op de bank.

Liefs, Marina en Debby